Mijn verhaal: Waarom ik ben begonnen met afvallen.

(De enige fatsoenlijke foto van toen ik klein was)

Sinds groep 6/7 van de basisschool ben ik een klein beetje gaan uitzetten en was ik dus al wat breder dan andere kinderen uit mijn klas. Dat was ook een van de redenen denk ik dat ik door de meeste uit mijn klas toen werd gepest. En al lezen ze dit: Kan mij niet schelen, ze hebben mij gepest klaar!  Pesten is in mijn ogen nooit goed gekeurd, pesten is in mijn ogen een vorm van onzekerheid van die persoon zelf die daar zelf niet mee kan om gaan.  In ieder geval was ik dus wat zwaarder dan de rest, toen had ik er gelukkig niet zo heel veel last van en bleef ik een blije Angelica.

(Op de middelbare school)

Totdat ik naar de middelbare school moest, in de tweede veranderde ik van ‘stijl’ en was ik de ‘vieze dikke gothic’ en laat ik je de rest van de ziektes maar even besparen.  In de derde/vierde van het VMBO zat ik al op maat 44 maar ik voelde mij daar toen nog comfortabel bij en vond het niet nodig om te gaan sporten.

(Op het MBO)

Nadat ik mijn middelbare school diploma had behaald ging ik naar het MBO. Natuurlijk was ik daar ook weer bang om gepest te worden, maar in tegendeel, ik werd voor het eerst geaccepteerd. Ze maakte geen rare opmerkingen over mijn gewicht of hoe ik deed. Dat was super fijn. In de tweede en derde van het MBO kwam ik ontzettend hard aan: Even in het tussen uur naar de AH om frikandel broodjes te eten, na school kon ik makkelijk een zak chips weg eten, dan het avond eten en dan ‘s avonds weer wat lekkers. Zo vliegt het er natuurlijk wel hard aan, maar ik had dat niet eens zo heel erg door. Vervolgens kwam het moment dat ik met mijn vriend ging samenwonen en de meesten zeiden gelijk ‘Ja als je samen gaat wonen dan kom je nog meer aan door het makkelijke eten’  In eerste instantie wou ik dat niet geloven maar we gingen steeds meer makkelijk eten. Maaltijd pakketten van de Knorr, snackbar hier en daar, zelf ongezonde dingen maken, lekkers in huis of terwijl één groot junkfood paradijs. Oké af en toe at ik wel een komkommer tussen door (lol)

(Zomer 2012)

In de tijd dat ik hard aankwam ben ik ook naar de dokter gegaan omdat ik telkens ontzettend moe was. De dokter begon eigenlijk niet meteen over mijn gewicht. Hij was net nieuw en van mijn oude dokter was ik gewend dat hij wel gelijk over mijn gewicht begon, dus had ik alvast het riedeltje klaar in mijn hoofd: Ja je moet wel eens wat gaan doen aan je gewicht. Dat zei hij dus niet, in plaats daarvan liet hij mij bloed prikken voor mijn schildklier. Een paar dagen later mocht ik terug komen en de dokter vertelde dat mijn hormoon level zo laag was dat mijn schildklier bijna zou stoppen met hormonen aanmaken. De enige manier om dit probleem beter te maken was afvallen, medicijnen was voor mijn leeftijd nog geen optie omdat alleen oudere vrouwen last hadden van dit probleem en het voor mijn leeftijd niet goed was om hormonen te gaan slikken. Hij stuurde mij door naar een sportkliniek in Zevenaar. Hun zouden mij begeleiden twee keer in de week voor een half uur en ik zou in een half jaar tijd wel 5 kilo kwijt zijn. ‘Maar 5 kilo?’ floepte er toen gelijk uit en die man legde uit dat ik dankzij de aandoening van mijn schildklier niet meer zou afvallen dan dat. Dat was gelijk het punt dat ik al zoiets had van: Dit gaat mij nooit maar dan ook nooit lukken. Toen was het tijd om contact op te nemen met mijn zorgverzekeraar of hun het ‘medisch sporten’ wouden vergoeden. ‘Nee mevrouw dit vergoeden wij niet. Een aandoening voor de schildkier valt niet onder het medisch sport pakket’ Dat was het moment dat ik zoiets had van: Dikke vinger, dit gaat dus niet lukken en laat maar zitten.

Een jaartje ging daar over heen en afgelopen zomer zaten we in de tuin bij de onderburen, gewoon gezellig te kletsen en bleven daar ook eten (Mijn favoriete voedsel toen de tijd: Waterfiets, of terwijl patat met frikandellen). Hoe we erop kwamen weet ik niet meer precies maar opeens zat ik te praten met mijn buurvrouw over het feit dat ik mij niet comfortabel voelde met hoe ik eruit zag en hoe ik mij eigen voelde. Dat is ook niet gek want welke, net 20 jarige, heeft een maat 54 en weegt tussen de 130 en 140 kilo? Juist, bijna geen één. Ze stelde voor dat ik eens met haar vriend, de onderbuurman, moest gaan praten want die wou ook weer gaan sporten. ‘Yes! Een sportbuddy! hoef ik niet alleen!’ was mijn eerste gedachte. Ik had toen een heel groot complex dat ik dingen niet alleen durfde, vandaar dat ik blij was dat iedereen overal mee naar toe ging.

Bron: Fitnesscentrum Zevenaar Facebook

Twee dagen later stonden we in de sportschool waar ik nu nog steeds sport: Fitnesscentrum Zevenaar . Hun hebben daar het MESA (Motivatie, eten, sporten en afvallen) traject. Gezond eten en sporten, geen shakes of andere troep. Gewoon clean en gezond doen. Gelijk was ik super enthousiast en heb echt twee dagen later mijn inschrijf formulier weer terug gebracht en een introductie afspraak gemaakt toen. De eerste 10 weken van het MESA traject krijg je iedere week een lijst mee met wat je moet eten (En een vervanging lijst voor als je iets niet lust, voor lastige mensen zoals ik is dat een lijst uit de hemel) en krijg je de tips die mijn trainer vertelde nog eens mooi mee op papier om alles terug te lezen. De tips zoals: Drink een liter water of meer op een dag, eet om de 2/2,5 uur, sport 3x in de week en ga zo maar door.  En natuurlijk niet vergeten: 1 keer in de week wegen! Op het matje komen dus!

Bron: Fitsugar.com

Toen begon dus de strijd tegen de kilo’s en ik kan je zeggen dat ik de eerste paar dagen gelijk al wou opgeven. Tijdens het sporten was ik misselijk, zweette ik van alle kanten (Wat best wel gênant was/is) en als ik thuis zat dan had ik hoofdpijn púúr omdat ik dus geen vet, suikers en weet ik veel wat ik binnen kreeg van de junkfood. De eerste week was dus echt wennen aan mijn nieuwe leefstijl met nieuw voedsel en tijdstippen waarop je dan moet eten. Daar in tegen had ik de eerste week gelijk een mooi resultaat op de weegschaal, ik schrok mij eigenlijk kapot omdat ik het niet zag aankomen maar de eerste week verloor ik 4 kilo. Met blijdschap sprong ik van binnen de hele wereld rond maar deelde het alleen met mijn vriend (en natuurlijk met mijn trainer die naast mij stond).

Ik had namelijk besloten om de eerste weken van mijn nieuwe leven ‘geheim’ te houden voor mijn omgeving. Dat werd op een gegeven moment iets te moeilijk dus besloot ik het mijn ouders en mijn schoon fam te vertellen, dat was na 2/3 weken ongeveer. Een aantal weken verder plaatste ik op Facebook dat ik mijn eerste 20 kilo kwijt was geraakt, de berichtjes met ‘vind ik leuk’ en reacties met ‘wow!’ ‘hoe heb je dat gedaan’ ‘knap’ etc begonnen binnen te komen. Nooit had ik verwacht dat mensen dat iets zou boeien en zo veel interesse er in zouden tonen.  Omgaan met complimentjes was toen nieuw in mijn ogen en vond het best wel raar maar ook wel weer leuk tegelijkertijd.

( December 2012, vlak voordat ik 30 kilo kwijt was)

Twee dagen voor oudjaar dag moest ik nog 800 gram afvallen voor toen mijn volgende goal: – 30 kilo. Het leuke er aan was dat mijn trainer met zijn sneaky lach (Hoi als je dit leest haha) ‘Dat gaat je niet lukken! *sneaky lach*’  En ik er fel op reageren zoals gewoonlijk ‘Moet jij eens opletten!’  Natuurlijk dacht ik ook wel: dat gaat echt niet lukken, maar ik wou gewoon eens kijken hoe ver ik kwam. Op oudjaar dag was het gelukt om die 800 gram kwijt te raken en kon ik het nieuwe jaar 30 kilo lichter in gaan.

2013 begon met een oude winterjas die ik weer aankon en ik was super blij met alles wat ik in 2012 bereikt had. Ik was weer een niveau hoger gegaan met mijn opleiding ( ICT Systeembeheerder niv 4 op het Rijn IJssel)  én ik was 30 kilo kwijt en kon ondertussen weer mijn oude jas aan! Die jas was van toen ik 16 was, en zoals die jas had ik meerdere kleren bewaard (Gelukkig anders had ik een aantal maanden naakt rond moeten lopen).

(In februari toen ik 40 kilo kwijt was)

De afval strijd ging gewoon door en op 24 april was ik nog 200 gram verwijderd van de -50 kilo markering. Die week had ik mij eigen helemaal uitgesloofd en op 1 mei had ik het gehaald! Sinds mei ben ik ook aan het sukkelen met mijn gewicht, dan weer afvallen dan weer aankomen. Alsof mijn lichaam zoiets heeft van: ‘Bekijk het maar! Je hebt er 50 af en we doen nu even lekker helemaal niks meer! ‘  Ondanks dat het soms een shit gevoel is om aan te komen heb ik er best wel vrede mee en blijf ik gewoon lekker doorgaan met wat ik doe.

Niemand kan het sporten nog van mij af nemen! Nu ik zo terug denk ik aan de afgelopen maanden vind ik het zelf verbijsterend om te zien wat je lichaam aankan in z’n relatief korte tijd. En dan bedoel ik dat op een positieve manier natuurlijk, de negatieve manier daarvan had ik al gezien. Maar dat je lichaam zich dan zo opbouwt naar een gezonder lichaam en dat je je telkens blijft uitdagen om weer nieuwe dingen te doen waarvan je weer een kick krijgt blijft gewoon fantastisch. Afvallen is echt niet altijd makkelijk en leuk en weet ik veel wat, maar het is toch echt wel het beste wat ik ooit in mijn leven voor mijzelf heb gedaan.

5 September 2012 begon dus mijn strijd tegen de kilo’s en nu, bijna 11 maanden later kan ik trots zeggen dat ik 50 kilo ben afgevallen. Al ben ik er nog lang niet en wil ik nog steeds 15 kilo kwijt om mijn droom gewicht te behalen maar ik kom er wel, ooit! Het is in ieder geval beter dan de 5 kilo in een half jaar tijd waarvan de sportkliniek dacht dat ik alleen dat kwijt zou raken. Ik wil nog benadrukken dat ik dit dus op eigen kracht heb gedaan met super goede begeleiding. Begin niet zomaar aan iets maar laat je aub adviseren! (Nee ik heb geen maagband, geen pillen en geen shakes gebruikt. Oh en ook geen Meth, cocaine of doping.)

Dit was mijn aller eerste grote blog post met nogal persoonlijke dingen er in, mochten jullie nog vragen hebben of ideetjes dan hoor ik dat graag! Bedankt voor het lezen en tot de volgende blog post!

xx Angelica